Willa doktora Tadeusza Kunickiego

Zabytki

Opis obiektu

Willa Doktora Tadeusza Kunickiego to dawny dom rodzinny pierwszego i przez długi czas też jedynego lekarza w powojennym Gubinie, który osiedlił się w Gubinie wraz z rodziną w 1946 roku. Kunicki ze względu na swoje bezgraniczne zaangażowanie w niesienie pomocy chorym jak i pozytywne, pełne empatii podejście do otaczających go ludzi, uważany jest za jedną z ważniejszym osobistości powojennego, polskiego Gubina.

Jego ostatnim miejscem zamieszkania był okazały, jednorodzinny dom jugenstilowski otoczony dużym ogrodem z wieloma dekoratywnymi elementami architektury krajobrazu z końca XIX wieku. Wnętrze tej murowanej, trzykondygnacyjnej willi składa się z siedmiu pokojów, dwóch łazienek, jednej kuchni; część zewnętrzna: z tarasu oraz trzech balkonów. W ogrodzie znajduje się kamienna fontanna z rzeźbą oraz ozdobny mur.

W 2003 roku zostały przeprowadzone remont i termoizolacja całej powierzchni dachowej. Na chwilę obecną (stan maj 2021) willa została wystawiona do sprzedaży.

Obiekt wraz z wyżej wymienionymi elemntami architektury krajobrazu figuruje na liście miejskich zabytków.

Historia obiektu

Doktor Tadeusz Kunicki urodził się 28 października 1896 roku w Wasylkowcach, w powiecie Kopczyńce, w województwie tarnopolskim, na terenie dziejszej Ukrainy. W roku 1907 rozpoczął naukę w Cesarsko-Królewskim Gimnazjum Szóstym we Lwowie, następnie studiował na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie na Wydziale Lekarskim, gdzie w 1926 roku uzyskał tytuł doktora nauk medycznych. Pomimo wynikających z jego zawodu prerogatyw i możliwości zarobkowych, Kunicki ukierunkował swoją karierę na pomaganie najbardziej potrzebującym i często też najuboższym. Swoich pacjentów nie tylko otaczał opieką medyczną lecz również, w razie braku innych możliwości, finansowo, kupując na własną rękę leki czy dając śniadanie i miejsce do spania ludziom przybywającym z daleka do jego gabinetu. Jako lekarz wojskowy w randze podporucznika uczestniczył w obronie Lwowa w 1918 roku i kampanii kijowskiej Piłsudskiego w 1920 roku. We wrześniu 1939 roku walczył na Kielecczyźnie, a w niewoli, w oflagu pełnił funkcję lekarza obozowego. W 1942 roku, po ucieczce z niewoli, powrócił do Wasylkowiec. Z powodu narastających wśród Ukraińców nastrojów nacjonalistycznych wyjechał do wojewódźtwa kieleckiego, gdzie walczył w szeregach Armii Krajowej pod pseudonimem »Lekarz«. W trakcie działań wojennych został ponownie ranny w głowę, co przyczyniło się w następnych latach do postępującej choroby. Po zakończeniu wojny przebywał krótko w Domaradzu, a w 1946 roku przyjechał razem z rodziną do Gubina. W zrujnowanym mieście pełnił wiele funkcji jednocześnie: był dyrektorem szpitala powiatowego, kierownikiem wydziału zdrowia, lekarzem rodzinnym, powiatowym i szkolnym w dwóch placówkach oświatowych, lekarzem wojskowym garnizonu.

Początkowo rodzina Kunickich mieszkała przy obecnej ul. Lenino w domu blisko Nysy. Bliskość do granicy polsko-niemieckiej sprawiała, że dokładnie w tym miejscu Niemcy często nielegalnie przekraczali rzekę, aby zabrać chociaż część rzeczy pozostawionych w swoich dawnych domach. W bezpośredniej okolicy domu Kunickich odbywał się również transgraniczny przemyt. Gro z złapanych na nielegalnym przekraczaniu granicy ludzi tłumaczyło się nagłą wizytą u doktora - z tego powodu Urząd Bezpieczeństwa zdecydował się przydzielić rodzinie obiekt znajdujący się z dala od granicy. Budynkiem tym okazała się willa na ul. Wiejskiej, zwana dzisiaj willą Kunickiego. Tu, wraz z pomocą żony, przyjmował pacjentów aż do końca swojego życia.